2002

Gelukkig wist ik waar de e-mail over ging want de taal ben ik niet machtig. Hasicu betekent brandweer, een van de weinige woorden die ik herken. Herfst 2001, tijdens een werkbezoek waren er plannen gemaakt om als Nederlander met zijn tot camper omgebouwde brandweerwagen dit feest te bezoeken.
Afgelopen winter hebben we van een oude vouwwagen een pompwagen gemaakt. Compleet met slangen en zuigkorf maar met een biertap in plaats van een waterpomp en een BBQ in plaats van een motor zouden wij dan het team van Letiny van bier voorzien.
Op 6 juli om 11 uur is de opening, we hebben nog 12 dagen om door Duitsland te geraken.
De eerste stop was in Freilingen. Een mooie rustige camping aan een meer. Die zondagmiddag was het vrij druk maar maandagmorgen bleek er bijna niemand meer aanwezig, onze oosterburen waren weer aan het werk. De camping ligt in een natuurpark Westerwald Seenplatte.
Het is een prachtig wandelgebied waar we twee dagen bleven en vele kilometers hebben gewandeld.

Dinsdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn verder op weg gegaan naar het zuidoosten. We hadden nog het geluid in de oren van het luide kikkerconcert van afgelopen nacht. Honderden misschien wel duizenden kikkers kondigde die morgen al heel vroeg de komst aan van weer een mooie dag.
We komen nu al in een gebied waar de Mercedes een hekel aan begint te krijgen. Op het vlakke gedeelte bereiken we een ‘snelheid’ van 100 Km per uur. Ik ben er niet ontevreden over. Voor we op pad gingen had ik nog het idee niet harder te rijden dan 80 km per uur. Heuvels doemen op en de snelheid loopt terug als we de hellingen oprijden. 78-60-50 Km per uur zijn geen uitzondering. Tussen de oude Liaz vrachtauto‘s, caravans en Trabants in rijden we naar boven. Hollandse vrachtauto’s met 300-400 paarden die staan te trappelen onder de motorkap moeten dan maar even wachten. Ik ga nu eenmaal niet harder. Die dag rijden we niet zo ver. Toen we over een hoge dalbrug reden zagen we beneden aan een rivier een camping liggen. Het was pas een uur of drie maar ik reed direct de autobahn af. Het voordeel van geen planning maken is stoppen en een camping opzoeken wanneer je wilt.

Er stonden om drie uur niet veel campers of caravans op de camping. Voor het 7 uur was die avond kon je de brandweerauto bijna niet meer terug vinden tussen alle caravans. Prachtig om te zien, Jantje rijdt drie rondjes over de camping om Pietje terug te vinden waar hij de vorige avond ook naast stond, 500km zuidelijker. En als hij hem dan gevonden heeft blijken ze samen hetzelfde deurmatje voor de caravan te hebben liggen en precies dezelfde plastic geraniums voor de ramen. Deze camping in Wertheim ligt prachtig langs de Main waar tot mijn verbazing grote duweenheden voorbij voeren. Ik had het idee dat duwbakken alleen op de Rijn en Waal voeren. Ook hier stonden we weer twee dagen. De laatste dag werden we aangesproken door een ouder echtpaar waarvan de vrouw die jaren gewerkt had bij de Firma Kroonenburg, de bouwer van onze brandweerwagen. Ze vertelde dat ze het type direct herkend had als een ‘Kroonenburg auto’. Smakelijk wist ze te vertellen over mijnheer Jan, zoals ze de directeur noemde. Ze had er gewerkt, ik meen als secretaresse en wist veel van de privé sfeer van de familie Kroonenburg. Het speet haar te horen dat de firma niet meer bestond.
Het was deze dag dat we in een file terechtkwamen bij Frankfurt a Main. En terwijl de Duitsers hun belangrijke voetbalwedstrijd wonnen op de wereldkampioenschappen n Zuid Korea schoven we bumper aan bumper naar Erlangen. Daar namen we niet de autobahn naar Nurnberg maar een secondaire weg naar het oosten langs Sutsbach-Rosenburgh. Een verademing na de drukke autobahn is het om hier te rijden. Verschillende dorpjes bezochten we die dag. Oude vakwerkhuizen rond een klein pleintje waar je in alle rust een kop koffie kan drinken. Geraniums langs balkons, het spel zien van licht en schaduw. Witte huizen en donker schaduwen. Vakantie beleven is rust nemen, alles in rust op je af laten komen niks niet moeten, de batterij opladen voor weer een jaar.
Via campingplatz Forst, in Snaitenbach, een eenvoudige camping, mooi gelegen aan een natuurbad kwamen we zaterdagmorgen aan de grens met Tsjechië. Verbazing alom bij de douane bij het zien van brandweerauto maar nadat ik had uitgelegd dat hetgeen zij zagen een camper en bagagewagen waren mochten we zonder inzagen van enig document de grens passeren.
Na aanschaf van een snelwegvignet reden we richting Bor. Daar verlieten we de hoofdweg en reden via secondaire wegen naar Horsovky Tyn. Even voorbij dit plaatsje vonden we een ‘autokemping’. Het lag langs een vrij drukke weg en we besloten, zonder er gestopt te zijn een volgende camping te zoeken.
Via Klatovy waar we natuurlijk stopten om het plein te bewonderen en de kerk met de twee oude torens. Het stadje zelf bleek op die zaterdag gevuld te zijn met Duitse toeristen. Of zij in de omgeving logeerde of ze kwamen om de goedkope boodschappen, ik weet het niet maar je zag er meer Duitse dan Tsjechiesche kentekenplaten. Hier kwamen we de eerste aanplakbiljetten tegen van de brandweerwedstrijd in Letiny.
Nu we ook de secondaire wegen hadden verlaten en door allerlei klein dorpjes en gehuchtjes kwamen waardeerden we weer de Nederlandse wegen. Ontbreekt er in Holland wel eens een stukje asfalt, hier ligt er wel eens een stukje. De snelwegen zijn prima en ook de secondaire wegen zijn goed te berijden maar wanneer je die verlaat gaat het comfort hard achteruit. In vele dorpjes wordt er gewerkt aan het vernieuwen van de riolering en aan het aanleggen van een gasnet. Het gebeurt net als in Nederland na elkaar.
We reden een 40 km van Klatovy via binnenweggetjes naar Nepomuk. Net tijdens een van de weinige keren dat er een buitje viel kreeg de pompwagen een lekke band. Maar ondanks dat het zaterdagmiddag vijf uur was repareerde de eerste de beste ‘pneu servis’ zaak, de band binnen tien minuten voor 80Kc (er gingen er in 2002 33 van in een Euro).

Langs de weg aangeduid met wegnummer 190, als betrof het een hoofdweg, vonden we camping Novy Rybnik.
Het lag vrij afgelegen in een bos aan een meer. We hadden voldoende eten bij ons voor enkele dagen en besloten om daar voor enkele dagen halt te houden.
Het eerste wat we in de kantine zagen was een weer aanplakbiljet van de regionale brandweer kampioenschappen in Letiny.
We verbleven enkele dagen op deze camping en maakten vandaar uitstapjes naar Nepomuk, Pilzen en Blovice. We parkeerden in Blovice, enkele kilometers van Letiny, de brandweerauto op een wat afgelegen plek om te voorkomen dat het bekend zou worden dat er een Hollandse brandweerauto in de regio was.
Hier in Blovice waren de eerste plannen gemaakt om het feest te bezoeken. Ik was op een zekere dag naar Tsjechië gereisd om een probleem mee op te lossen dat door miscommunicatie was ontstaan tijdens afwezigheid van de eigenaar van een bedrijf waarmee ik zaken doe. Na een dag hard meewerken in de werkplaats was het probleem opgelost en ’s avonds, onder het genot van een Pilsener Urquell kwam al gauw het gesprek op de vrijwillige brandweer. Van de 15 personeelsleden zijn er zeker tien lid van een plaatselijk team. Letiny telt 370 inwoners, 90 zijn er lid van het plaatselijke brandweerkorps.
Toen we die vrijdag Letiny inreden bleek het dat niemand nog op de hoogte was, het was een goed bewaard geheim geweest.
We reden bij de familie Kovar, onze Tsjechiesche kennissen, direct de tuin in en deden de poort achter ons dicht.

De volgende morgen om tien uur kwamen ze ons roepen. We moesten om tien voor elf klaar staan om met groot vertoon naar het wedstrijdveld te vertrekken. De wedstrijden zouden worden gehouden bij het plaatselijke zwembad. Het lag enkele kilometers buiten het dorp en er was, en dat is heel belangrijk, een café bij gelegen. Vier jaar geleden waren er ook dezelfde kampioenschappen gehouden en na de wedstrijden was het plaatselijke korps flink aan het feesten geslagen. Ik weet niet of ze toen hadden gewonnen of verloren maar er was zo veel bier doorheen gegaan dat, toen er ’s avonds alarm werd geslagen omdat de kroeg bij het zwembad in de hens stond, er niemand in staat bleek om de brandweerwagen te besturen. De hele kroeg brandde af ondanks dat er 90 getrainde teamleden zijn.
Wel is er in 12 weken een nieuwe kroeg gebouwd door dezelfde vrijwilligers.

Zo vertrokken we die morgen om tien voor elf richting zwembad. Onder aan de heuvel deden we de sirene aan en met veel herrie reden we het terrein op. Tot mijn grote verbazing waren er zeker een 1500-2000 mensen aanwezig die allen op onze brandweerwagen af kwamen.
Had ik nog het idee met een oude brandweerauto gekomen te zijn, dat idee kon ik laten varen. Ik stond geparkeerd naast de brandweerauto van Letiny, bouwjaar 1951. Vele waren gebouwd tussen 1950 en 1962.
En het was nog niet eens de oudste wagen, in het dorp Prestice beschikte men over een auto gebouwd in 1950.

Klokslag 11 uur begon de openingsceremonie van de feestdag. Ergens kon je nog iets terug zien van het oude Tsjechië. Allen in het gelid voor het vlag hijsen en aandachtig werd er geluisterd. Een van de prijzen die er die dag te winnen was is vernoemd naar de oprichter van de regionale vrijwillige brandweer. Ter nagedachtenis van deze man werden er bloemen met de brandweerauto van Letiny naar het kerkhof gebracht. Met sirene op reed de wagen 1,5 km naar het dorp en kwam na een kwartiertje weer terug terwijl een ieder gewoon stond te wachten.
Ik verstond van de hele opening geen woord totdat ik mijn naam verstond en het woord Hollandski. We werden officieel welkom geheten door de voorzitter van de feestcommissie die de avond ervoor door Mirek was ingelicht over onze komst.
Na de opening hadden we over belangstelling bij de pompwagen niet te klagen. Tientallen vroegen ons wat het bouwjaar van de auto was en wilden een kijkje nemen in de camper. Ook de pompwagen werd uitgebreid bekeken en via Mirek moest ik alle vragen beantwoorden. Groot was de hilariteit toen ik de achterklep van de pompwagen optilde en er een barbecue te voorschijn kwam.

Nog groter was de verbazing toen bleek dat aan de zijkant de slangen gedeeld konden worden en achter een deurtje de tap te voorschijn kwam. We hadden bierviltjes van Heineken meegebracht en vanaf januari alle Heineken glazen gekocht die op rommelmarkten te vinden waren. Al snel werd de tap geopend en deelden we bier uit aan de leden van het team van Letiny. Gewent als ze waren aan de halve liters Gambrinus en Pilsener Urquell vonden ze het maar kleine glaasjes die wij bij ons hadden. Een ‘fluitje’ of ‘kleintje pils’ werden met een slok geledigd en ik vreesde dat er van de wedstrijd niet veel terecht zou komen. Mijn voorstel om alleen de tegenstanders van gratis bier te voorzien werd rap verworpen en terecht zo als later zou blijken.

De wedstrijd was ondertussen begonnen. Ik ben geen brandweerman en weet ook niet hoe in Holland de brandweerwedstrijden worden gehouden maar het ging hier in Letiny als volgt.
Naast een bak waarin zo’n 2000 liter water zit ligt een houten vlonder. Deze ligt op een vaste afstand van de waterbak en twee doelen die op zo’n 50 of 75 meter staan. Op de vlonder wordt de mobiele pomp geplaatst. Alle dorpen hebben zo’n mobiele pomp. Rond begin jaren 70 begaven de ingebouwde pompen van de brandweerwagens het een voor een en werden er landelijk mobiele pompen aangeschaft. Het voordeel daarvan is dat wanneer de brandweerwagen niet start of op een andere manier het begeeft men de pomp en het verdere equipement,1x zuigkorf en 2x zuigslang,1 x verdeelstuk, 2 stuks persslangen 2.5”en 2 stuks persslangen 2” met de daarbij behorende straalpijpen, gemakkelijk in een aanhanger achter een personenauto meeneemt.
Nu wordt van tevoren alle materialen netjes klaar gelegd op deze vlonder. Geen van de koppelingen mogen in elkaar grijpen of vast zitten. Alle ringen in de koppelingen worden ingevet en klaar gelegd om zo snel als mogelijk gekoppeld te worden.
Op het startschot vertrekken de 7 deelnemers van het team en een ieder grijpt zijn of haar onderdeel en monteert deze en rent met de slang richting het doel wat omver gespoten moet worden. Diegene die de zuigslang met water moet vullen duikt tot zijn middel in de bak met water en monteert onderwater de zuigkorf. Ik denk dat dit sneller gaat dan vol laten lopen door de geperforeerde zuigkorf. Een ander koppelt terwijl de slangen aan elkaar en aan de motor. Die wordt ondertussen gestart en als alles op tijd is gekoppeld zuigt de pomp nu water aan. Drie teamleden rennen ondertussen zo hard als kan met verdeelstuk en 2”slangen richting het doel. Ook daar moet alles op tijd zij gekoppeld. Menigmaal ging het daar mis, het water kwam al aan het verdeelstuk voordat deze vastzat. Nu kon het die dag absoluut geen kwaad als je nat werd de temperatuur steeg tot 33 gr C.

Het was een prachtige dag. Het weer werkte mee en het team van Letiny drong door tot in de finale.
Ik heb met verbazing staan kijken hoe die mannen zich serieus voorbereiden op de finale.
Ik denk dat in Nederland de brandweerlui op een breder vlak zijn opgeleid. Zeker wat betreft op het gebied van het redden van slachtoffers en het bevrijden van beknelt geraakte verkeersslachtoffers.
Maar van de fanatieke inzet van deze vrijwilligers kan menig Nederlandse brandweerman een voorbeeld nemen.
Vrijwillige brandweer in Letiny betekend veel vrije tijd in je liefhebberij steken.

Als ik dan op de usenet nieuwsgroep nl.hulpdiensten.brandweer. die soms eindeloze discussies lees over reistijden en vergoedingen, over personeels verloop en over het niet kunnen krijgen van personeel dan is mijn mening dat die verwenden Hollanders eens op een regionale brandweerwedstrijd in Tsjechië moeten gaan kijken.
Wel ben ik er van overtuigd geraakt dat in Holland de hulpdiensten hun zaakjes beter voor elkaar hebben dan daar achter het voormalige ijzeren gordijn. Vergeet niet 1991 jaar geleden was het nog een communistisch land waar de mensen geen mening hadden en waar van boven af gezegd werd hoe het geregeld moest worden. Eenheidsworst. Dorp met een inwonertal van tussen de 250 en 1000 personen? Dan deze brandweerwagen! Niks niet discussiëren over industrie of verkeerswegen, graag of niet. En de auto gaat gewoon nog steeds mee. Bij ons in het dorp, las ik bij terugkeer van vakantie in de plaatselijke krant, is een nieuwe brandweerwagen aangekocht. De oude was immers al 18 jaar oud!! Natuurlijk wordt de oude verkocht aan het bedrijfsleven. Hij is nog te goed om naar een voormalig Oostblokland gestuurd te worden.
Onze ‘oude’ Mercedes, afgekeurd in 1986 na 19 jaar dienst, stond daar omgebouwd tot camper naast een in bedrijf zijnde brandweerwagen uit 1952 en de bemanning was zich aan het voorbereiden op de finale.
En ze wonnen die dag want ondanks het vele Hollandse bier, waren zij de snelste. 1 minuut 37 als ik het goed heb onthouden.

Er werd die avond menig pilsje achterover geslagen in het café bij het zwembad. Door schade wijs geworden heeft de waardin ’s avonds de afvalbakken buiten gezet. 4 jaar geleden werden de regionale kampioenschappen ook in Letiny bij dit plaatselijke zwembad gehouden en in de vroege uurtjes brandde het café uit. Waarschijnlijk als gevolg van een sigarettenpeuk in een van de afvalbakken. Het hele café brandde die nacht uit omdat geen van de brandweerlieden in staat was aan de oproep gehoor te geven. Twee man waren er komen opdagen bij de kazerne maar geen van beide kon de wagen vinden, deze was enkele uren daarvoor achter gelaten naast het café.
Drie maanden later werd het nieuwe café, herbouwd door alleen de leden van de brandweer van Letiny, weer ingewijd met bier en terug gegeven aan de waardin.
Na enkele dagen vertrokken we weer richting het westen. Vol plezierige herinneringen en uitgeleiden gedaan door het gehele korps. Met de uitnodiging op zak om nogmaals terug te komen en enkele leden van ons plaatselijke korps uit te nodigen als gasten mee te doen op een volgend festijn lieten we vele nieuwe vrienden achter. Het was een onvergetelijke ervaring geweest. We hadden beide erg genoten van het gastvrije onthaal in Tsjechië. Adrie had vele nieuwe recepten van cake en gebak opgeschreven en ik had in de laatste dagen openstaande zakelijke punten afgehandeld. We passeerden de grens weer bij Waidhaus onder een onbewolkte hemel. Maar er zou een front onderweg zijn vanuit het zuiden en men waarschuwden ons al bij vertrek om niet te laat een camping op te zoeken.
We waren amper een uur in Duitsland toen de lucht dichttrok. Donkere wolken achtervolgden ons en Adrie zocht op de kaart naar een camping die niet te ver van de autobahn moest liggen. Bij het plaatsje Thumfenreuth moest een camping zijn. Het lag wel wat verder van de autobahn verwijdert maar we durfden niet verder te rijden en besloten daarom maar hier de autobahn te verlaten en op zoek te gaan.
We haalden de camping niet want in een dorpje ervoor barste het onweer los. We hadden juist de auto geparkeerd in het dorp, naast de kerk op de top van een heuvel. Tussen de huizen door zag je voor de regen uit een gigantische stofwolk aankomen. Voor de onweersbui uit werden de velden en bomen geteisterd door een hevig storm. Nadat de bui was overgedreven vervolgden we onze weg.Gigantisch veel takken waren van de bomen gerukt en hele bomen versperden ons de weg naar de camping. Na vele omwegen en uren later kwamen we bij de camping aan. Daar bleek de eigenaar een kei te zijn in het bereiden van bratwurst. Onder het genot van een plaatselijk bier vertelden we de eigenaar wat voor schade we onderweg naar de camping tegengekomen waren. Toen we de volgende morgen bij het ontbijt de krant lazen bleek er in Berlijn 7 doden door dit noodweer te betreuren waren.

Na een heerlijk ontbijt zijn we de volgende morgen vroeg vertrokken richting Kassel. De hitte was over, witte wolken zeilden langs een blauwe hemel. We hadden de tijd aan ons zelf. We reden door en bezochten vele kleine dorpjes. Waar we ook de brandweerauto parkeerden, overal kwamen mensen kijken en vroegen ze of ze even binnen mochten kijken. Onderweg kwamen we weer verschillende heuvels tegen waar de Mercedes met moeite tegen op wist te komen. Nu merk je duidelijk dat het een auto is uit 1967. Heuvel af met een flinke gang, 110 km/h en zo hard als het maar kon tegen de volgende heuvel op. 100-90-80-60-50 ja met 30 km/h haalden we de volgende top. Zware Duitse en Nederlandse vrachtwagens denderden links ons voorbij.
Maar toch was het rijden op de autobahn te verkiezen boven de binnenwegen. Het was benzinestation hoppen die dag. Bijkomend voordeel was wel dat je om de 2 uur stilstaat. Het verplicht rust nemen werd zo niet vergeten.
’s Middags kwamen we in Guxhagen op Campingplatz "Zur Fuldaschleife" terecht. Het leek er op of de camping bewoners waren ingeseind dat we er aan kwamen. Tientallen mensen stonden bij de ingang en keken hun ogen uit toen de brandweer er aan kwam. Op het parkeerterrein voor de poort lieten we de auto staan en lieten ons inschrijven voor een nacht. Terug bij de auto stonden er ook vele kinderen te wachten of de feuerwehr wel echt de camping op zou rijden.
We wilden de volgende dag nog door het Roergebied rijden en de laatste nacht op een reeds bekende camping in de Kesteren in de Betuwe overnachten. We gingen dan ook al vroeg op pad uitgeleide gedaan door de vele bezoekers van de camping. De laatste souvenirs kochten we in de Duitse plaats Soest.

Een mooi stadje waar veel gebouwen waren opgetrokken uit zandsteen waarover een lichte gloed lag als of er koperoxide op de stenen lag.
Rond een uur of drie belde de thuis gebleven zoon ons op om te informeren wanneer hij ons thuis kon verwachten. Hij had het huis met bezemen gekeerd zo als hij het noemde. Resten van het feest dat hij gehouden had tijdens onze vakantie waren niet of nauwelijks meer te bekennen verzekerde hij ons.
Zo kwamen we een dag eerder thuis. We hadden afgesproken om pas zaterdag te arriveren maar nu hij ons verwachte reden we na een korte rustpauze door richting onze vertrouwde stekkie in de Alblasserwaard.
Het was een heerlijke vakantie geweest. Zonder haast en verplichtingen een leuke tijd gehad in Duitsland en Tsjechië.
2003 beloofd een thuiswedstrijd te worden. We hebben vele kennissen verspreidt in Nederland die nog nooit de brandweerwagen anders gezien hebben dan op het web en die we beloofd hebben om eens langs te komen.
We gaan in het voorjaar de route ongeveer plannen, dus familie en kennissen we komen er aan.

Leen en Adrie